Wielkie szczęście małego psa ;)

Dziś będzie o moich psach, wahałam się trochę czy pisać, ale ponieważ uważam, że to zwierzęta uczą człowieczeństwa, to napiszę.

Powodem bezpośrednim jest zakup kości (takiej ze zmielonej skóry) dla Maksa i jego wprost nieopisana radość. Rytuał nie nowy, ale za każdym razem tak samo mnie rozśmiesza: kupuję kość, Maks już zazwyczaj wie, że ta kość jest w siatce, nie posiada się ze szczęścia, ogon o mało co, nie ukręci się przy czterech literach, a potem jak już kość dostanie, to nie ma psa na pewno do końca dnia :)

Dawniej opracowanie takiej kości zajmowało psu około tygodnia, teraz albo się wycwanił, albo kości są coraz luźniej zwinięte, bo ta dzisiejsza w kilka godzin była już w kawałkach.

W ogóle Maks pochodzi z miotu przeznaczonego do uśpienia, albo przypadek, albo znalazłam się w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze, ja się śmieję, że to Maks sobie wybrał chmurkową rodzinkę- jak zwał tak zwał- szybka konsultacja z mamą (w końcu to u rodziców mieszka)- i równie szybka, choć wcale nie pochopna decyzja (rodzice potrzebowali małego pobudliwego pieska, który byłby "budzikiem" dla przytępionego, już niestety słuchu Brysia) - bierzemy.
Z czasem Maks podbił serca wszystkich domowników, Bryś od razu poczuł przypływ uczuć ojcowskich, najbardziej oporny i obrażony był miłościwie panujący Borys ;) .
Teraz Maksik to rozpieszczony, psotny kundel, niby zwykły pies, ma jednak tak ogromne przywiązanie do nas, że potrafi chodzić krok w krok za moim tatą, lub sekundować przy pracach w ogrodzie mamie, i nie potrafi siedzieć sam, jeśli ktoś z domowników siada na kanapie- Maks natychmiast leci położyć się obok, albo wtargnąć na kolana- taka chodząca przytulanka.
Teraz zdjęcia:

Pierwszy kontakt Maksa i Brysia- stąd moja noga na zdjęciu- tak na wszelki wypadek :)

Początkowa różnica wielkości :)

Żeby nie być niesprawiedliwą przybliżę teraz historię Bryśka- nie jest przygarnięty, został kupiony. Mam nadzieję, że widać, że to OMC ( o mało co) bernardyn. Na początku, jak wszystkie psy tej wielkości, był uroczą puchową kulą, z łapami grubości moich nadgarstków- nie przesadzam :). Rósł szybko - też psocił- a rozmiary psot stosowne do rozmiaru Brysia :) upodobał sobie motoryzację- do dziś nie wiem jak, ale jest głównym podejrzanym w sprawie utrącenia lusterka u malucha :) a w aucie znajomych urwał czerwony plastik w lampie stopu, ze spojlera. Na szczęście psoty skończyły się w wieku dwóch lat i od tamtego czasu broni posiadłości- bo nie jest to misiaczek łaszący się do wszystkich.
W tym roku skończy siedem lat, niestety molosy starzeją się szybko. Zdrówko i kondycja jeszcze dopisuje, ale ze słuchem niestety coraz gorzej, jak uśnie z armaty trzeba walić ;) I tu Maksik sprawdza się w swojej roli :)
A jeśli chodzi o przysmaki to Bryś jest tradycjonalistą- uwielbia jajka, żałosnym wzrokiem wyłudza je u babci :)

To tyle na dzisiaj, pozdrawiam serdecznie wszystkich psiarzy, kociarzy i miłośników innych gatunków, a jeśli kogoś zanudziłam przepraszam.